Chcecie dowodów, że rząd PO-PSL działał wbrew interesowi Polski? No to macie. Tajne instrukcje negocjacyjne ws. umowy gazowej
Oczywiście nie jedyny to dowód, ale bardzo mocny. W dodatku dotyczący gardłowej dla polskiego bezpieczeństwa sprawy. Chodzi o wyrzeczenie się polskiego interesu i daleko idące ustępstwa na rzecz Rosji w obszarze energetyki.
Piszemy o tym z Marcinem Wikłą na łamach nowego wydania „Sieci”. Chodzi o „negocjacje” (celowo w cudzysłowie, bo de facto żadnych negocjacji nie było) z rządem rosyjskim i Gazpromem w latach 2009-2010 ws. umowy gazowej.
Od dawna wiemy, czym się one zakończyły. Jak napisaliśmy w tygodniku:
Wymieńmy tylko najważniejsze: rezygnacja z ok. 1 mld zł, które był nam winny Gazprom; rezygnacja z setek milionów zysków spółki EuRoPol Gaz; szalenie niekorzystne dla Polski zmiany w strukturze organizacyjnej tej firmy (…)
Wiemy też, że tylko dzięki burzy politycznej i medialnej udało się powstrzymać plany rządu Donalda Tuska związania się z Rosją kontraktem jamalskim aż do 2037 r. (w planach był nawet rok 2045), a więc uniemożliwić faktyczne zahamowanie planów dywersyfikacyjnych.
Co wiemy nowego? Poznaliśmy wciąż niejawne instrukcje negocjacyjne rządu zatwierdzone osobiście przez Donalda Tuska (jego rząd ukrył je przed opinią publiczną). Wynika z nich, że jeszcze w lutym-marcu 2009 r., gdy dopiero przystępowano do rozmów, rządzący naszym krajem kierowali się polską racją stanu. W pierwszej instrukcji negocjacyjnej (przedstawionej przez Waldemara Pawlaka 3 lutego, a zatwierdzonej przez Tuska 6 marca) zapisano bowiem m.in.:
— że umowa będzie obejmować zagwarantowanie brakującej ilości surowca, „z ewentualną możliwością przedłużenia dostaw” i że „strona polska nie dopuści do próby zwiększenia ilości kontraktu jamalskiego, uzgodnionych Protokołem z dnia 2 lutego 2003 r. jako rozwiązania zastępującego kontrakt z RosUkrEnergo AG” Przypomnijmy: w efekcie rosyjsko-ukraińskiej „wojny gazowej” 1 stycznia 2009 r. przestał do Polski płynąć gaz w ramach kontraktu z RosUkrEnergo; ostatecznie poza uzupełnieniem braków postanowiliśmy kupić od Gazpromu dodatkowy 1 mld m3 gazu ponad polskie zapotrzebowanie);
— że „w interesie strony polskiej jest zawarcie umowy, w oparciu o którą zostanie podpisany kontrakt na dostawy gazu na lata 2009–2014, tj. do czasu, gdy nie powstaną alternatywne od kierunku wschodniego możliwości zapewnienia dostaw, jakimi są gazoport w Świnoujściu i gazociąg Baltic Pipe […]”. To pierwszy i ostatni raz, gdy w dokumentach negocjacyjnych jest mowa o tych projektach;
— że „w przypadku podniesienia przez stronę rosyjską kwestii statutu EuRoPol Gazu SA strona polska jest zainteresowana utrzymaniem status quo w obszarze podziału kompetencji i sposobu podejmowania decyzji przez zarząd spółki […]”. Już dwa miesiące później nie była tym zainteresowana i ostatecznie zgodziła się na zmiany w statucie i utratę władzy nad spółką. Darowaliśmy też Rosjanom miliard zł długu i przyklasnęliśmy, że EuRoPol Gaz może uzyskać rocznie tylko 21 mln zł zysku. A przypomnijmy, że w samym roku 2005 EuRoPol Gaz zanotował zysk w wysokości 160 mln zł, zaś w trzech poprzednich latach odpowiednio: 918 mln, 580 mln, 367 mln. Ile na tym straciła kasa naszego państwa? Rocznie ok. 170 mln zł – średnio tyle właśnie z podatku CIT od EuRoPol Gazu wpływało rocznie w latach 2000-2006.
Kiedy te wszystkie szczytne założenia wyrzucono do kosza? Po wizycie Waldemara Pawlaka w Moskwie 7 maja 2009 r. To jeszcze nie były „negocjacje”, a „konsultacje”. I właśnie nimi wicepremier uzasadniał zmiany w instrukcji negocjacyjnej przedstawione Donaldowi Tuskowi. Po kilku tygodniach premier bez szemrania je „klepnął”.
Pawlak, Tusk i inne osoby z ówczesnego rządu oraz szefostwa PGNiG muszą dziś odpowiedzieć na pytanie: co wydarzyło się w Moskwie 7 maja 2009 r.? W jaki sposób Rosjanie „przekonali” polskiego wicepremiera do sprzeniewierzenia się interesowi jego państwa? I jakie ważkie powody kazały rządowi PO-PSL utajnić szczegóły negocjacji? O czym mieliśmy się nigdy nie dowiedzieć?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz